ขณะที่เด็กชายถูกหามออกมาและนอนบนเปล แขนซ้ายของเขายังเข้าเฝือกอยู่ และนิ้วมือบางส่วนก็ถูกตัดออกไปแล้ว กระนั้นเขายังชูมือข้างที่เหลือขึ้นแสดงความนอบน้อมขอบคุณทหาร ในขณะที่ทหารเคลื่อนย้ายเขาออกไปยังที่ปลอดภัย เด็กชายคนนี้ได้ยกมือขวาขึ้นแสดงความเคารพ เพื่อเป็นการแสดงความนอบน้อมขอบคุณทหารที่ช่วยชีวิตเขา แพทย์ที่รักษาเด็กชายหลั่งเจิงเล่าว่า ทีมแพทย์และพยาบาลทุกคนต่างเคยเห็นภาพที่เขายกมือแสดงความนอบน้อมขอบคุณทหารทุกคนและรู้สึกชื่นชมมาก จึงช่วยให้การรักษาพยาบาลเขาอย่างดีที่สุด แม้วันที่ 23 พฤษภาคม 2551 นายกรัฐมนตรีเวินเจียเป่าไปเยี่ยมเด็กชายหลั่งเจิงเขาก็ยังยกมือขวาขึ้นเพื่อขอบคุณนายกรัฐมนตรีที่ห้องผู้ป่วยหนัก (ไอซียู)

การฝึกฝนแสดงความนอบน้อมทำได้หลากหลายวิธีเช่น เราถวายความเคารพพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯด้วยความนอบน้อมเมื่อได้ยินสียงเพลงสรรเสริญพระบารมี ด้วยเพราะสำนึกรู้คุณอันใหญ่หลวงที่พระองค์มีต่อประเทศชาติและประชาชน เรากราบด้วยท่าเบญจางคประดิษฐ์ 3 ครั้งอย่างนอบน้อมต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ด้วยความสุภาพนอบน้อมด้วยเพราะเราสำนึกในพระคุณของพระรัตนตรัย เราแสดงกิริยาวาจาด้วยความสุภาพนอบน้อมต่อครูบาอาจารย์ ด้วยเพราะเราสำนึกในบุญคุณของท่านที่พร่ำสอนวิชาการและความเป็นคนดีให้แก่เรา เราแสดงกิริยาวาจาแสนสุภาพนอบน้อมต่อลูกค้าด้วยเพราะเราสำนึกในบุญคุณของลูกค้าที่มีต่อเราและสถานประกอบการเยี่ยงพระราชา ดังคำกล่าวที่ว่า ลูกค้าคือพระราชา (Customer is King) เราให้เกียรติต่อตนเองด้วยความรักตัวเองถนอมตัวเอง ไม่ทำร้ายตัวเองก็เพราะเรามีความรู้สึกรู้คุณค่าและภาคภูมิใจในตนเองนั่นเอง

เด็กคนดังกล่าวแสดงกิริยานอบน้อมด้วยการยกมือขวาขึ้นเพื่อเป็นสัญลักษณ์แสดงความรู้สึกสำนึกรู้คุณและตอบแทนคุณ ซึ่งเกิดจากมโนสำนึกที่นอบน้อมจากภายในจิตใจ ส่งผลให้แสดงกิริยาที่นอบน้อมออกมาจนเกิดความประทับใจและน่าชื่นชมแก่ผู้พบเห็น ส่งผลให้ได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด โดยธรรมชาติในภาวะคับขันมนุษย์มักจะนึกถึงแต่ตัวเองเป็นหลักเพราะรักตัวกลัวตายและด้วยสัญชาตญาณจึงต้องการจะออกจากสถานการณ์โดยเร็ว มักไม่ค่อยคำนึงถึงคุณค่าของผู้อื่น ไม่ตอบแทนคุณผู้อื่น แม้แต่การกล่าวคำขอบคุณ ซึ่งพบเห็นอยู่เสมอในสังคมปัจจุบัน

ในทางตรงกันข้ามบางคนอาจแสดงกิริยาวาจาที่หยาบคาย ไร้ความสุภาพนอบน้อม ทั้งตนเองและผู้อื่น จนถึงขั้นอาจทำร้ายผู้อื่นหรือทำร้ายตัวเองก็ได้ นั่นเป็นเพราะขาดการสำนึกรู้คุณค่าของตนเองและผู้อื่นนั่นเอง จึงส่งผลให้ทำให้ขาดความสุภาพนอบน้อมในที่สุด

เมื่อไหร่ที่เราเริ่มรู้สึกว่าจะแสดงกิริยาวาจาไม่ค่อยสุภาพนอบน้อมนั้น แสดงว่าเรากำลังเริ่มรู้สึกว่าผู้อื่นไร้คุณค่า แต่อย่าลืมว่า เมื่อไหร่แสดงออกอย่างนั้น คนที่ไร้คุณค่าตัวจริงก็คือตัวเรานั่นเอง